Eric de gitaarspeler 
Roger Studers was priester in het Engelse dorpje Ewhurst. Als goed priester ging hij regelmatig op huisbezoek bij zijn parochianen. Op een van deze bezoeken ontdekte de priester een aantal gitaren in de huiskamer van een vriendelijke vent die zichzelf had voorgesteld als 'Eric'.

Na een aangenaam gesprek vroeg de priester of de man gitaar kon spelen en of hij een keertje in de kerk zou willen spelen. Eric vond het wel een goed idee, waarop de priester de gitarist twee maanden de tijd gaf "om wat te oefenen".

Na twee maanden verscheen de gitaarspeler inderdaad in de kerk. Op dat moment ontdekte de priester dat hij een grote blunder had begaan. Voor een dolenthousiaste parochie speelde Eric Clapton een aantal van zijn beste songs, unplugged.

Waar of niet waar?
Hoewel Eric Clapton driftig heeft meegeholpen aan de verspreiding van dit verhaal, is het niet waar.

Merijn Bus meldt via e-mail overigens het volgende:
Een van mijn maten zit een jaar of tien geleden in een kroeg te zuipen wanneer er ineens wat jongens met gitaren binnen komen. De jongens bestellen wat te drinken en m'n maatje raakt aan de praat met een van die gitaristen. Mijn maat is ook een aardige gitarist, maar heeft een verschrikkelijke grote bek en zeker als hij gezopen heeft denkt hij dat hij alles kan, zodoende vraagt hij een gitaar van de jongens om wat op te spelen. (de jongens bleken een of andere voor ons onbekende zweedse formatie te zijn die in Nederland wat optredens te doen hadden).

Mijn maatje pakt de gitaar en begint er stoer wat solo's en ingewikkelde metal akkoordenschema's te spelen, er van uit gaande dat hij toch de beste is geeft hij de gitaar terug aan de muzikant, en nou jij roept hij er nog bij. De zweed pakt de gitaar weer over en begint de sterren van de hemel te spelen, alles beter beheersend als mijn maatje. Grootmoedig als mijn kameraad is biedt hij meteen zijn excuses aan en erkent zijn meerdere.

Ah joh, zegt de gitarist, ik heb een paar weken geleden ongeveer hetzelfde meegemaakt: Na een geslaagd optreden ook hier in Nederland komt er een vent naast me aan de bar zitten die zich voorsteld als George, hij begint mijn muziek en mijn bandje te prijzen en verteld dat hij zelf ook een band heeft en dat ze ons graag een aantal keer in het voorprogramma willen hebben, ik nog op wolken van mijn eigen optreden begin wat arrogant te doen en vraag hoe dat bandje dat wel niet zou heten.

"Golden Earring", luidt het antwoord van George. Golden Earring? Nog nooit van gehoord en uiterst arrogant word George verzocht de gitarist verder met rust te laten. George haalt z'n schouders op en loopt weg, de barkeeper begint de muzikant smalend aan te kijken en vraagt of hij enig idee heeft wie hij wegstuurt en of hij nooit van de Golden Earring heeft gehoord.